Kilka lat temu zorganizowałem Festiwal Fantastyki w Nidzicy, na którym gośćmi honorowymi byli John Crowley i Wojtek Siudmak. Ten ostatni malował wtedy ilustracje do pięknej edycji Diuny Franka Herberta i był tematem wyraźnie zafascynowany. Postanowiliśmy pokazać na festiwalu właśnie te grafiki. Temat szybko się rozrósł, a po festiwalu zaczął wręcz żyć własnym życiem.
Najpierw do wystawy dołączyli najwięksi polscy znawcy Diuny i twórczości Herberta – Sławek Folkman i Michał Skalec. Ten ostatni okazał się kolekcjonerem wszelkich gadgetów i pamiątek po Herbercie. I tak wystawę obrazów Siudmaka wzbogaciła wystawa strojów z filmu „Diuna”, rekwizytów z planu itp. Pamiętam jak poszukiwałem manekinów i popiersi, żeby można było to zaprezentować – ostatecznie pomógł kolega, też miłośnik fantastyki, właściciel hurtowni bielizny. Wernisaż udał się nadzwyczajnie, część uczestników było przebranych za stroje inspirowane filmem, Kwiczoł zaśpiewał wiersze Herberta z Diuny, do własnej muzyki. Było klimatycznie.
Wystawa się spodobała, była pokazywana na coraz to nowych konwentach. W kilka dni temu miał miejsce wernisaż tej wystawy we Francji, Za uprzejmością Michała Skalca, pokazuję kilka fotografii z wystawy. Nosiła nazwę Nieskończone Fantastyczne Wszechświaty. Odbyła się w Sannois w muzeum Utrillo – Valadon. Były tam stroje z kolekcji Michała, oprócz stroju Stilgara, który należy do syna koordynatorki wystawy Davida Fleurier. Rzeźby wykonała, na podstawie rysunków Wojciecha, nasza znajoma artystka Angelika Chwyć.
Z obecnych osób był mer miasteczka, Ambasador RP Tomasz Orłowski z żoną, dyrektor Muzeum Narodowego w Kielcach Robert Kotowski, Francis Lai – kompozytor muzyki do „Love Story”, cała rodzina Siudmaka, dużo malarzy, muzyków.

Michał przygotowuje hasła dotyczące Herberta do Encyklopedii Fantastyki, a także słownik pojęć z Diuny. A jego urocza żona, Ewa, tłumaczy opowiadanie Franka Herberta do listopadowego numeru SFinksa. Michał zwany jest Kwisatz Haderachiem, a Wojtek Siudmak ilustrując Diunę dwie postaci wzorował na Michale i Ewie.
Zaskakujące, jak – właściwie z niczego – rodzą się podobne inicjatywy.